Die bankenunie kunnen we nu echt wel afronden

In het kort

• De Duitse minister van financiën wil de bankenunie afmaken, een prima idee.
• Hij vindt wel dat banken rekening moeten houden met de risico’s van staatsleningen op hun balans. Dat is echter een veel te beperkte blik.
• De risico’s zijn al lang voldoende teruggebracht om de stap naar risicodeling te kunnen zetten.

Goed nieuws uit Berlijn, dacht ik vorige week. De Duitse minister van financiën Olaf Scholz wil de bankenunie voltooien.

Hij heeft zijn aarzelingen tegen het sluitstuk, een Europees depositogarantiestelsel, laten varen. Nu zijn eigen banken er zo belabberd voor staan, ziet een systeem waarbij Europese banken gezamenlijk instaan voor elkaars spaartegoeden (tot €100.000) er niet zo heel eng meer uit, zal hij misschien gedacht hebben. 

Voor mij is de bankenunie, samen met de kapitaalmarktunie, dé weg vooruit voor Europa. Als die unies eenmaal bestaan, neemt de kans enorm af dat we bij een crisis grote sommen belastinggeld moeten overmaken naar andere landen. De domper was dan ook groot toen bleek dat de voorwaarden die Duitsland eerder had opgeworpen tegen Edis, zoals dat stelsel in Brussels jargon genoemd wordt, nog fier overeind staan.

Twee voorbehouden

Nog altijd wil Scholz dat banken voortaan rekening houden met de risico’s van staatsobligaties op hun balans. Zo kan de grote hoeveelheid Italiaanse staatsleningen die Italiaanse banken bezitten er immers voor zorgen dat de overheid en het bancaire stelsel elkaar in een crisissituatie omver trekken, redeneert Berlijn. Daarnaast moeten de Zuid-Europese banken hun oninbare leningen nog een heel stuk verder omlaag brengen voordat Edis ingevoerd kan worden, vindt Scholz.

Risicodeling klinkt leuk, heette het altijd, maar het moet natuurlijk niet zo zijn dat de sterke banken in het noorden (lees: de belastingbetalers in landen als Duitsland en Nederland) hun zwakke zuidelijke evenknieën moeten redden. De lijn was – en lijkt dat nog steeds te zijn – eerst risicoreductie en daarna praten we wel verder. Opgelucht reageerde onze minister van Financiën, Wopke Hoekstra, dan ook dat hij de Duitsers niet ziet opschuiven.

Nu klinkt het logisch dat we die risicodeling niet willen. We vinden de Italiaanse staatsschuld onverantwoord hoog en waarom zouden wij in moeten staan voor een bankstelsel dat al die staatsleningen maar opkoopt?

Witwasslachtoffer ING

De controle bij ING is tekortgeschoten, concludeerde de Italiaanse toezichthouder drie maanden geleden. Sindsdien mag de bank geen nieuwe klanten meer werven. Dat komt de concurrentie goed uit.

Woest wordt hij als hij denkt aan de miljarden aan Italiaans belastinggeld die zijn voorgangers hebben gespendeerd aan omvallende banken. ‘De stal moet volledig uitgemest’, foeterde vice-premier Matteo Salvini in februari op een verkiezingsbijeenkomst in Vicenza. ‘Het volstaat niet één of twee mensen te vervangen.’

Salvini houdt niet alleen frauderende bankiers verantwoordelijk voor de bancaire ellende bij instellingen als Monte dei Paschi en Populare Vicenza, maar ook Banca d’Italia en Consob, instellingen die toezicht houden op het financiële systeem. En dat laat hij graag en veelvuldig merken.

Het is wellicht toeval, maar ik vermoed dat het de centrale bank niet slecht uitkwam dat ze een paar weken later heel ferm kon optreden tegen het Nederlandse ING. De bank die vorig najaar nog een megaschikking van €775 mln moest tekenen met het Nederlandse OM voor falend witwasbeleid, bleek zijn zaakjes nog niet op orde te hebben. De bank had niet in de gaten gehad dat oplichters onlinerekeningen bij ING Italia hadden misbruikt. Op die rekeningen konden aanbetalingen worden gedaan, bijvoorbeeld voor de huur van een huis via Airbnb of voor producten via Amazon, maar die werden nooit geleverd.

Europa zwemt in het geld, maar beseft het niet

Als die malle Europeanen nu eens de koppen bij elkaar steken, dan zouden ze er al snel achter komen dat ze China helemaal niet nodig hebben.

Peking probeert verdeeldheid te zaaien in de Europese Unie. Emmanuel Macron, Angela Merkel en Jean-Claude Juncker gooiden het afgelopen week Xi Jinping voor de voeten tijdens een door de Fransen georganiseerde mini-top in het Élysée. De drie Europeanen spraken de Chinese leider aan op zijn omstreden investeringsbeleid. ‘De uitoefening van macht gaat niet zonder onenigheid, niemand van ons is naïef’, zei Macron.

Foto: Reuters

Mooi hoor die ferme taal, maar ik vermoed dat Xi er zijn schouders over ophaalt. Als die malle Europeanen nu eens de koppen bij elkaar steken, dan zouden ze er al snel achter komen dat ze ons helemaal niet nodig hebben, zal hij ongetwijfeld tijdens het diner gedacht hebben terwijl hij de asperges, krab en het kalfsvlees met een glaasje Petrus 2002 wegspoelde. Misschien dat de Europeanen ooit het licht zien. Tot die tijd maken wij handig gebruik van hun kortzichtigheid.

Financieel afhankelijk van China

Tot ergernis van Europese leiders weet Peking handig investeringsakkoorden met armlastige regeringen te sluiten. Afgelopen zaterdag met Rome en eerder al met Athene, Lissabon en Valetta. ‘De lokroep van het Chinese geld is sterk, ook in Europa’, las ik bij collega Jean Dohmen. China heeft een slordige $1000 mrd uitgetrokken voor zijn Belt and Road Initiative, voor investeringen in havens, wegen en spoorlijnen. Daarmee moet tussen de Gele Zee en de Noordzee een Nieuwe Zijderoute ontstaan.

Daar sta je dan met je republikeinse inborst

‘Goedemiddag, ik kom voor Wopke en Alexander.’ Twee paar ogen kijken me glazig aan. ‘Voor wie?’

‘O, pardon voor de minister en de koning’, zeg ik, terwijl ik me ondertussen afvraag of de Autoriteit Financiële Markten soms een dependance heeft waar ik geen weet van heb.

Willem-Alexander, Merel van Vroonhoven en Wopke Hoekstra

‘Komt Willem-Alexander hier?’, vraagt een van de twee receptionistes achter de balie met overslaande stem. Ze glundert, kijkt opzij naar haar collega en onmiddellijk vliegen vier armen de lucht in. ‘O, wat leuk!’

Verbouwereerd kijk ik om me heen. De lobby van de toezichthouder op de Vijzelgracht is vrijwel leeg. Ik had een drukte van belang verwacht, met beveiligers en een zenuwachtig AFM-ontvangstcomité. In plaats daarvan was het koninklijk bezoek geheim gehouden. Later bleek dat juist op het moment dat ik de verrassing op de begane grond verklapt had, een derde receptioniste van hogerhand werd bijgepraat.

Zelf was me door het hoofd communicatie van het koninklijk huis op het hart gedrukt een half uur voor de aankomst van de koning ter plekke te zijn, mét paspoort of rijbewijs. Nu moet je je bij de AFM sowieso altijd legitimeren voordat je het gebouw binnen mag, maar dit keer had ik vooraf mijn geboortedatum door moeten geven en die moest ter plekke nog eens gecontroleerd worden.

De EU is geen vredesproject

Zeventig jaar vrede. Zo wordt de Europese Unie vaak verkocht. Maar het is een even gemakzuchtige als valse voorstelling van zaken

Vlak voor het Britse referendum over de Europese Unie sloeg de voormalige Britse premier John Major wat mij betreft de spijker op zijn kop met de stelling: ‘Als je onverwaterde soevereiniteit wilt in een moderne tijd waarin iedereen met elkaar verbonden is, ga dan naar Noord-Korea, want daar zul je het vinden.‘ Je kunt geen welvarende natie zijn als je niet bereid bent internationaal samen te werken en afspraken te maken, wilde de Tory maar zeggen.

 

‘Ware soevereiniteit wordt niet weerspiegeld in de kracht van het maken van wetten’, schreef de Engelse filosoof John Locke; Foto: Wiki

Nu werkte hij zich in het BBC-interview wel onmiddellijk semantisch in de nesten door te zeggen dat het Verenigd Koninkrijk wel degelijk soeverein is, omdat het land zich ieder moment uit de EU kan terugtrekken als het dat wil. ‘Dat is soevereiniteit in haar puurste vorm’, aldus Major. Maar goed, dat is nog geen reden om er dan ook maar uit te stappen.

Draghi in Bologna

Ik moest hieraan denken toen ik de rede las die Mario Draghi vorige week uitsprak bij de aanvaarding van een eredoctoraat in de rechten aan de universiteit van Bologna. In Soevereiniteit in een geglobaliseerde wereld behandelde de president van de Europese Centrale Bank de spanning tussen de voordelen van integratie en de kosten die gepaard gaan met het verlies van nationale soevereiniteit, de vraag dus die nu overal in Europa wordt gesteld: hoeveel macht zijn we bereid af te staan aan Brussel?

Europeanen zijn 10% productiever dan Amerikanen

Jaloersmakend zijn die Amerikaanse cijfers over de groei vaak, en de laatste tijd helemaal. Opmerkelijk genoeg is er onderliggend echter nauwelijks verschil tussen de economie van de VS en die van de eurozone. Behalve waar het gaat om arbeidsproductiviteit.

Als ik de door IHS Markit gepolste inkoopmanagers mag geloven groeien we nu in de eurozone met 0,1% op kwartaalbasis. Zo mager is het sinds het eerste kwartaal van 2013 niet meer geweest. Nee, dan de VS. De Fed-afdeling van New York schat dat de Amerikaanse economie momenteel met 2,17% groeit.

Let wel, dit is een naar het jaar omgerekend cijfer. Maar als we hier onze 0,5% (4 x 0,1%, plus een beetje) tegenover zetten, is de prestatie van de Verenigde Staten tamelijk jaloersmakend. Het gaat daar kennelijk nagenoeg vijf keer zo hard als hier.

Megastimulering

Er zit alleen een flinke adder onder het Amerikaanse gras. Die economie wordt er namelijk op een geweldige manier gestimuleerd. De belastingverlagingen van president Donald Trump, maar zeker ook zijn ‘investeringen’ in het leger en de gezondheidszorg, jagen er de economie aan. Volgens Harm Bandholz van UniCredit kwam er vorig jaar een begrotingstekort uit van 5,1% van het bbp en hij raamt het tekort voor dit jaar zelfs op 5,7%.

Tja, dat zijn percentages die je normaal alleen ziet bij landen die uit een diepe crisis willen komen. Het is in ieder geval geen reden om je op de borst te slaan, zoals Trump graag doet.

‘Europa heeft zeker 200 miljoen immigranten nodig’

Het rendement van ontwikkelingshulp is laag. Wil je arme mensen echt helpen, moet je ze toestaan naar rijke landen te migreren. Europa moet snel lessen trekken uit de wijze waarop de Golfstaten dat doen, betoogt Harvard-econoom Lant Pritchett.

Voorbij zijn de tijden dat je als sector jaarlijks zo’n €5 mrd (!) kon spenderen aan mooie projecten voor de armen in de Derde Wereld. Nog altijd is Nederland bereid ruimhartig aan ontwikkelingshulp te doen, maar de politiek vindt dat we er zelf ook wat aan moeten hebben. Een goed gevoel, of aanstekelijk enthousiasme bij hulpverleners is niet meer genoeg.

Vlaamse nationalisten protesteren tegen het pact van Marrakesh. Foto: Reuters

Het is nu kabinetsbeleid dat Nederlandse bedrijven geld verdienen aan het terugdringen van armoede in de wereld. Daarnaast, en dat is inmiddels misschien wel prioriteit nummer één, moet met de buitenlandse hulp voorkomen worden dat economische vluchtelingen massaal de oversteek wagen naar Europa en Nederland.

In het AD verwoordde Sigrid Kaag, als minister verantwoordelijk voor handel én ontwikkelingssamenwerking, het vorig jaar als volgt:

‘Een grotere inspanning gericht op preventie is hard nodig. Door daar nu sterker op in te zetten, voorkom je allereerst veel menselijk leed, maar ook miljardenuitgaven voor noodhulp, opvang in de regio en wederopbouw. Dat is beter voor de wereld en beter voor Nederland.’

Kaag kent ongetwijfeld het World Population Prospects, het rapport van de Verenigde Naties over de verwachte mondiale bevolkingsontwikkeling. Tussen nu en 2100 komen er bijna vier miljard mensen bij op aarde en Afrika neemt daarvan 83% voor zijn rekening. Tien Afrikaanse landen zullen ondanks drastisch gedaalde geboortecijfers hun bevolking nog deze eeuw zien vervijfvoudigen.