Collega’s als Maarten Schinkel van NRC Handelsblad en Han Koch van Trouw, mannen die al wat langer meelopen, kunnen er smakelijk, en ook een beetje met weemoed, over vertellen: de massale demonstraties in de jaren rond de millenniumwisseling. Vooral de veldslag tijdens de Annual Meetings in Praag in het najaar van 2000 is legendarisch.
Het waren de jaren van de antiglobalisten, die luidkeels hun ongenoegen uitten tijdens de bijeenkomsten van de politieke en financieel-economische leiders van deze wereld. Het was altijd een gevarieerd gezelschap van anarchisten, trotskisten, vakbondslieden, feministen, maoïsten, neofascisten, mensenrechtenactivisten, milieuactivisten, consumentenactivisten, kerkelijke vertegenwoordigers en derdewereldwerkers, mensen die het liefst onmiddellijk een einde wilden maken aan het kapitalistische systeem, maar geen idee wat er voor in de plaats moet komen.
Duizenden van die gasten kwamen op de verschillende toppen af en meestal liep het dan al snel volkomen uit de hand. Wie herinnert zich niet de dode die destijds in Genua viel.
In DC
Zeker hier in Washington hadden ze ervaring met de antiglobalisten. Tijdens de voor- en najaarsvergaderingen van IMF en Wereldbank veranderde de stad in een vesting. De hele wijk rondom de hoofdkantoren ging dicht. Alle straten werden afgezet en alleen na een hele strenge controle kon je als journalist je werk gaan doen.
Die tijden zijn (helaas) voorbij. Nog altijd worden er voor de vorm wat straten afgezet en lopen er overal agenten rond die graag interessant doen, maar demonstranten zijn er vrijwel niet meer en gevochten wordt er al helemaal niet meer.
Vandaag waren er twee groepjes. Een clubje Ethiopiërs dat op steenworp afstand van de hoofdingang respect eiste. (?) En ook hadden ze iets tegen het zogeheten ‘villagisation programma’ van de regering in Addis Abeba, maar wat precies wisten ze niet helemaal duidelijk te maken. Wel deelden ze flyers uit met een klassieke tekening van de Wereldbank die Mr. en Mrs. Poor vertrapt.
Na een kopje koffie bij de Starbucks schuin tegenover het Witte Huis liepen Maarten en ik terug naar de 19e straat en kwamen toen de tweede groep tegen – de Ethiopiërs waren al nergens meer te zien. Dit was een clubje jong bejaarden dat opkwam voor de mensenrechten, het milieu en voor de gelijke behandeling van homo’s. Geen woedende menigte, geen massa ook trouwens. Het was vooral een groepje mensen dat blij was met de rat die ze als mascotte bij zich droegen.
Ze hadden echter vooral de pech dat het weer de stemming bij het IMF weerspiegelde. De somberheid over het wereldwijde herstel, de angst voor zeepbellen en in toenemende mate ook voor ebola werd door de weergoden vertaald met een druilerige regen. Daar sta je dan een beetje nat te worden zonder dat iemand het ziet.
Security
Wat voor ons overigens steeds gekker wordt is de beveiliging van de hoofdkantoren van beide multilaterale instellingen. De hele week kun je onbezorgd met een simpel pasje overal in- en uitlopen. Officieel mag je niet de lift pakken naar de hogere verdiepingen waar de hoogwaardigheidsbekleders vertoeven, maar er is niemand die je tegenhoudt.
Maar dan wordt het weekend en verandert alles. Dan moet je plots langs allerlei scanapparatuur en ruiken honden aan je tas. Want ja, redeneert de security, zaterdag en zondag zijn de dagen van de vergadering, dus dan kunnen we geen risico lopen. Er zou eens iets met een van de delegatieleden gebeuren.
Kennelijk heeft de beveiliging nog niet in de gaten dat ministers en centrale bankiers vaak al op woensdag naar Washington afreizen, zich overal in de wandelgangen laten zien en in het weekend al grotendeels klaar zijn met hun beraadslagingen. Zij die voor het IMF komen, zijn op zondag al vertrokken. De mensen voor de Wereldbank plakken er nog een dagje aan vast, maar de meeste journalisten zijn dan ook al weer op weg naar huis. De mensen van de scanapparatuur staan het grootste deel van de dag vooral niets te doen.
Marcel de Boer 
Dus dit zijn de persoonlijke observaties van een verwende verslaggever die liever niet op de inhoudelijke zaken ingaat maar alleen de malaise en vooral de onmacht constateert die hij en z’n collega’s zelf gezaaid hebben. Want oh, oh, ze zullen voor links worden uit gemaakt worden.
Het merkwaardige is dat juist rechts zich druk zou moeten maken over de schandalen die het hedendaagse kapitalistisch systeem kenmerken en haast ten grave hadden gedragen.
Dat laatste is alleen voorkomen omdat de elite zoveel financiele chantagemacht heeft opgebouwd dat hun slachtoffers stap voor stap terug geven wat hun ouders ooit door zweet en strijd hebben opgebouwd. Niets was gratis.
Mijn persoonlijke observatie is vooral het gebrek aan lef en het teveel aan gemakzucht van de journalistiek en de intellectuele elite. Die zich liever schurken aan de macht van het schurkengeld waarmee ze hun hypotheekjes (nog) kunnen betalen. Na hun de zondvloed.
alleen over het overbodige woordje ‘worden’ zal de hr. de Boer zich waarschijnlijk storen.
Ik stoor me niet zo snel, meneer of mevrouw Luster. Maar ik vraag me af of u mijn stukje wel gelezen heeft, of u mijn andere blogjes van mijn weekje in Washington gezien heeft of de stukken die van mijn hand in het FD zijn verschenen.
Ik constateer in het bovenstaande verhaal slechts dat er nagenoeg niets is overgebleven van de massademonstraties van weleer. Ik heb daar wel een mening over, maar die heb ik hier niet opgeschreven.
Toegegeven alleen dit stukje zag ik langs komen en ik mag niemand beoordelen a.d.h.v. één artikeltje dat blijkbaar ironisch bedoeld is. Te waarderen valt dat er, ondanks uw wat gelaten en schamperende opinie over demonstranten, blijkbaar een bevlogen journalist in u verborgen zit.
Wat een gruwelijk slecht stukje en zinnen als “mensen die het liefst onmiddellijk een einde wilden maken aan het kapitalistische systeem, maar geen idee wat er voor in de plaats moet komen.” is zeker ook geen mening?
Als de artikelen die het journaille tegenwoordig produceert niet van dermate lage kwaliteit zouden zijn, zou je misschien nog kunnen lachen als een journalist met een dergelijk dedain over demonstranten schrijft.
Bij het Achtuurjournaal heb ik vaak al het idee dat ik naar het jeugdjournaal zit te kijken, maar de financiële journalistiek spant toch wel de kroon. Daar lees je artikelen die werkelijk beneden elk niveau zijn.
Uiteraard niets persoonlijks, maar deze bijdrage aan dit blog geeft perfect het oude-jongens-krentebrood sfeertje aan waarin een financieel journalist zich een weg door de dagen heen baant onder het schrijven van artikeltjes die feitelijk geen nieuwswaarde hebben.